Guilt and Weak

My binabasa ako sa net. Something informative.

Nakisingit kapatid ko.

Sis: Dun nga sa website yun, ano ba kasi yan?

Ako: Wait! my binabasa lang ako.

Sis: Kung ano ano binabasa mo. Magtrabaho ka na nga!

Ouch.natahimik ako bigla.Wala akong nagawa kundi i-close ang

window at ipa-ubaya sakanya ang laptop.

Aminin ko, nasaktan ako. At wala ako magagawa kundi tanggapin kasi yun

yung totoo.Naguilt lang ako. Tama na. Pero hindi eh,hindi ko maalis

sa isip ko yun. Wala akong kwenta!

Hangang sa bahay yun parin at yun ang nasa isip ko. Parang nagfflashback

lang. Hindi lang si mama yung parang ganon pati na kapatid ko.Maaga na

ako natulog kasi wala lang talaga ako sa mood.

Matutulog na ako, yun parin iniisip ko.Ayun, na emo emo ako.

Hangang sa diko na mapigilan ang pagpatak ng mga luha ko.

Oo na, ang weak ko!

T_T

Para kanino ka bumabangon?

kanino ka bumabangon?

-sabi sa commercial habang walang pumapasok sa isip ko na isasagot.Kasi alam kong wala yung mga taong nakakapag pasaya sa akin, mga kaibigan ko.At bigla naman na daw akong na-sad.

I remember the day when we (my friends) spent a night to my friends house. Masayang natulog,

at masayang gumising. Parang nasa big brother house lang kami.Ang sarap lang maging ako.I can be myself all the night.

Sana I can be me even sa house.I feel alone kahit alam kong nanjan family ko.Na masasabi ko na babangon ako para sa kanya,sa mga kaibigan ko at para sa pamilya ko.

Discovery

Recently, I enjoyed reading blogs.Especially yung mga true to life stories nila. Yung mga tipong

diary na nila ang kanilang blogsite.Nakakatawa lang.Para na rin kasing kaibigan muna sila.

Pinagkakatiwalaan kana sa mga kwento nila.Minsan relating

ang kanilang drama lalo na kapag mga PLU.

PLU-People like Us.Sila daw yung mga taong abnormal. Lalake nga, pero lalake din ang hanap.

Yung tipong lalakeng lalake pero deep inside, serena pala. HAHAHA Sila or kami (oo idamay ko na sarili ko)

yung mag taong inside the closet palang.

Nakakaaliw lang kasi ang saya ng blog nila.Hindi gaya tong akin. Ang emo, ang sad, boredom.

Gumagamit siya ng mga salitang hindi boring. Yung talagang matatawa ka. Syet!,fucking shit!,

betlog, ampota! at iba pang pang green minded na salita.May mga times din na nakakalibog na yung blog nila. HAHA

Talagang liberated kumbaga. Ang angas lang!Gusto ko tuloy mag iba ng image. HAHA!

OO ganyan ako minsan, gaya gaya. Hindi lang pala minsan, sorry naman! Madalas na.

Lalo na kung tipong iidulohin mo talaga.Marami na akong ginaya, sulat-kamay, pagdadamit,

pagtetext, pananalita, pag-gaya ng mga designs sa picture (sa pag eedit) at marami pa.

Gusto ko na ding gayahin minsan ang identity ng isang tao. Kasi idol ko na talaga siya e.

Yung tipong palaban sa mga batong pinapatama sakanya.Gusto kong maging ganon.

Nahihiya na ako minsan pag nababasa ko na sa isip nila na gaya gaya ako, pero hindi.

gusto kong sabihin na idol ko lang talaga sila. Out of topic na ako. haha

Parang somewhere in the middle of darkness, nakahanap ako ng kagaya ko.Na hindi pala ako

nag iisa sa mundo.:)

Pretentions

Ang hirap hirap na. Im in the point of being clueless of who I am.Hindi ko na alam kung ano yung dapat kong maramdaman, kung ano yung gusto kong ipakita. Alam niyo yun, ang hirap hirap i-please ang sarili ko na gawin ang isang bagay lalo na kung hindi ko naman ginagawa dati at may mga tao na makakakita. (haha! oo takot ako sa tao and yes I maybe a loner one, pero ayaw ko din)Parang there is hesitation palagi inside me.Na parang I have to think pa kung tama yung gagawin ko, kung sasang ayon si mama sa gagawin ko, I always mind other people.

I'm tired of pretending already. I pretend okay even if Im not. I pretend what they expect me to be. I pretend just to make things easy and now, I feel uneasy. I can't be myself anymore (pero I know, it's not yet the end.)

I can't show to them when I'm angry, when I'm happy, when I feel sad, when I feel depressed.That's why sometimes, I envy people who are very expressive to their selves. Siguro somehow, alam naman nila na galit ako (kasi mahirap talaga magpretend pag galit )pero when anyone confront me if what's the problem all about, I refuse to talk and keep it in my self. I just want to keep it inside me. Kahit may mga times na masama yung loob ko sa kaibigan ko, pero sige I pretend parin and yes I have to admit that sometimes I become plastic one.

I'am so much true when I'm with my friends. Pero not all the time. May mga bagay na, nakikita na nila pero when they confront me and ask this, that, I used to avoid. I dunno but It's so hard for me to tell the truth. Parang for me, what you see is what you get.

Sana matutunan kong maging totoo sa aking sarili. Kahit wala man akong kasama na maaaring magpalakas ng loob, I know I can do it with the help of God. I just have to begin right now.

Actually, I seek this to him na nahihirapan na ako talaga. It's just amazing that when I seek to him, I feel relieved and parang nalalaman ko din yung mga sagot sa tanong ko.

miserables

I’m miserable and no one knows except me. It’s a tough to be like this. It hurts me. I ended up pretending again and it breaks my heart. I’m totally vulnerable.

I just can’t find to be strong at this time. I find myself un-incompetent. I don’t know where to excel. Sunod sunod na ang disappointments ko. Palpak na sa mga job interviews. Nakaka sad lang kasi, the more I eager na magkaroon ng trabaho, para namang lumalayo sa akin.Parang paulit-ulit na kasi sa utak ko yung sabi ni mama, “hangang dito ka nalang ba? Hahayaan mu nalang ba na ganito ka nalang?”. I felt pressured na din at the same time, may mga taong kinakausap si mama regarding sa mga anak nila, talking about hardships and expectations. “Sana nga, after maka graduate, tutulong din sila.”-Nanliliit na ako. Ayaw ko ng magpakita sa ibang tao.

I’m idle. I’m stagnant. I envy people na independent, na they can stand on their own and brave enough to face problems. I wish someday, I can be one of them.